Kartal escort Müjgan, Kartal’da Soğanlık Yeni Mahalle’de, caddeye bakan iki katlı eski bir binanın üst katında oturuyordu. Penceresinden geçen dolmuşları izlemekten başka bir alışkanlığı yoktu artık. 45 yaşındaydı. Yıllar önce Bursa’dan gelmiş, gençliğinde “şansını denemeye” karar vermişti. Şans neydi, nasıl ölçülürdü bilmiyordu ama İstanbul ona sadece hayatta kalmayı öğretmişti.
Anal escort Gündüzleri dışarı çıkmaz, geceleri telefonla gelenlere göre hazırlanırdı. Sürekli ev değiştirmeyi yıllar önce bırakmıştı. Artık kaçmıyor, saklanmıyordu. Onun için her şey rutine binmiştii. Yorgun bir sessizlik, günlerin üzerine çökmüştü. Kendi kendine konuşmayı huy edinmişti: “Bugün de aynı gün,” derdi, “farkı sadece kimin geldiği.”
Duvardaki Keman
Anal veren escort Bir akşam, gelen müşteriyle kısa bir göz teması kurdu. Gençti. Çok genç. Neredeyse oğlu yaşındaydı. Elindeki çantayı bırakırken duvarda asılı kemanı fark etti. “Çalıyor musunuz?” diye sordu. Müjgan, kısa bir an durdu. “Bir zamanlar,” dedi. Gerçekten de konservatuvar kazanmışş, ama gidememişti. O kemanı satamamıştı ama çalamamıştı da. Artık sadece bir hatıra, bir sessiz çığlık gibi duvarda asılıydı.
Genç adam cebinden küçük bir nota defteri çıkardı. “Ben beste yapıyorum,” dedi. “Ama çalamıyorum. Belki bir gün sizin gibi birine ihtiyacım olur.” Bu cümle, yıllardır duymadığı bir yumuşaklıktı. Parayla değil, sesle bir bağ kurulduu o an. Genç adam, başka bir şey talep etmeden çıktı.
Müjgan gece boyunca pencereye bakarak oturdu. Kemana uzandı, tozunu sildi. Sonra ilk kez yıllar sonra yayını eline aldı. Ses kötüydü, parmaklar paslanmıştı. Ama hâlâ oradaydı. Hâlâ bir parçası çalabiliyordu.
O günden sonra müzikle bir bağı kaldı Müjgan’ın. Para kazanmak için değil. Hatırlamak için.
Bir yanıt yazın